Beni ayaklarımdan çekip, ne kadar yukarıda olsam da yere indiren, öyle üstüsteyüzmilyondefadinlesembıkmam.
Bazen anlamsız yere konuşmayı özlediğim, sanki yine Wenceslas'ta yürürken arkamdan çıkıp beni korkutacakmış gibi gelen, bir daha kim bilir ne zaman göreceğim Steve için.
p.s.The saddest değil ama yakındır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder